کد مطلب:312332 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:226
روایت اول
هرثمة بن ابی مسلم قال: غزونا مع علی ابی طالب (ع) صفین فلما انصرفنا نزل بكربلا فصلی بها الغداة ثم رفع الیه من تربتها فشمها ثم قال: واها لك ایتها التربة لیحشرن منك اقوام یدخلون الجنة بغیر حساب.
فرجع هرثمة الی زوجته و كانت شیعة لعلی (ع) فقال: الا احدثك عن ولیك ابی الحسن: نزل بكربلا فصلی ثم رفع الیه من تربتها فقال: واها لك ایتها التربة لیحشرن منك اقوام یدخلون الجنة بغیر حساب. قالت: ایها الرجل فان امیرالمؤمنین (ع) لم یقل الا حقا.
فلما قدم الحسین (ع) قال هرثمة: كنت فی البعث الذین بعثهم عبیدالله بن زیاد لعنهم الله. فلما رأیت المنزل و الشجر ذكرت الحدیث فجلست علی
[ صفحه 196]
بعیری ثم صرت الی الحسین (ع) فسلمت علیه و اخبرته بما سمعت من ابیه فی ذلك المنزل الذی نزل به الحسین (ع).
فقال: معنا انت ام علینا؟ فقلت: لا معك و لا علیك، خلفت صبیة اخاف علیهم عبیدالله بن زیاد. قال: فامض حیث لا تری لنا مقتلا و لا تسمع لنا صوتا فو الذی نفس حسین بیده لا یسمع الیوم واعیتنا احد فلا یعیننا الا كبه الله لوجهه فی [نار] جهنم [1] .
هرثمة بن ابی مسلم می گوید: همراه علی (ع) از جنگ صفین باز می گشتیم. وقتی به كربلا رسیدیم، آن حضرت در آن جا نماز خواند. سپس مشتی از خاك آن را به دست گرفت و بویید. سپس فرمود: زهی ای خاك! كسانی از تو محشور می شوند كه بی حساب به بهشت وارد می گردند. هرثمة به خانه و نزد همسر خود بازگشت و داستان خویش را به او نیز گفت. آن زن به هرثمة چنین گفت: ای مرد، بدان كه امیرمؤمنان (ع) جز حق نمی گوید.
هرثمة می گوید: وقتی حسین (ع) قیام كرد، من جزو مأمورانی بودم كه عبیدالله به سوی كربلا فرستاده بود. چون به كربلا رسیدیم و آن منزل و درخت را دیدم، به یاد سخن علی (ع) افتادم. نشسته بر شتر خود، به نزد حسین (ع) رفتم، به او سلام كردم و آنچه را از پدرش در آن منزل شنیده بودم باز گفتم.
حسین (ع) پرسید: آیا با مایی یا علیه ما؟ گفتم: هیچ كدام. دختری در خانه دارم كه می ترسم ابن زیاد به او صدمه ای برساند. امام فرمود: پس برو تا مقتل ما را نبینی و فریاد استمداد ما را نشنوی. به كسی كه جان حسین در دست اوست، امروز هر كس ندای یاری خواهی ما را بشنود و یاری مان نكند، خداوند او را به قعر دوزخ می افكند.
[ صفحه 197]
فرجع هرثمة الی زوجته و كانت شیعة لعلی (ع) فقال: الا احدثك عن ولیك ابی الحسن: نزل بكربلا فصلی ثم رفع الیه من تربتها فقال: واها لك ایتها التربة لیحشرن منك اقوام یدخلون الجنة بغیر حساب. قالت: ایها الرجل فان امیرالمؤمنین (ع) لم یقل الا حقا.
فلما قدم الحسین (ع) قال هرثمة: كنت فی البعث الذین بعثهم عبیدالله بن زیاد لعنهم الله. فلما رأیت المنزل و الشجر ذكرت الحدیث فجلست علی
[ صفحه 196]
بعیری ثم صرت الی الحسین (ع) فسلمت علیه و اخبرته بما سمعت من ابیه فی ذلك المنزل الذی نزل به الحسین (ع).
فقال: معنا انت ام علینا؟ فقلت: لا معك و لا علیك، خلفت صبیة اخاف علیهم عبیدالله بن زیاد. قال: فامض حیث لا تری لنا مقتلا و لا تسمع لنا صوتا فو الذی نفس حسین بیده لا یسمع الیوم واعیتنا احد فلا یعیننا الا كبه الله لوجهه فی [نار] جهنم [1] .
هرثمة بن ابی مسلم می گوید: همراه علی (ع) از جنگ صفین باز می گشتیم. وقتی به كربلا رسیدیم، آن حضرت در آن جا نماز خواند. سپس مشتی از خاك آن را به دست گرفت و بویید. سپس فرمود: زهی ای خاك! كسانی از تو محشور می شوند كه بی حساب به بهشت وارد می گردند. هرثمة به خانه و نزد همسر خود بازگشت و داستان خویش را به او نیز گفت. آن زن به هرثمة چنین گفت: ای مرد، بدان كه امیرمؤمنان (ع) جز حق نمی گوید.
هرثمة می گوید: وقتی حسین (ع) قیام كرد، من جزو مأمورانی بودم كه عبیدالله به سوی كربلا فرستاده بود. چون به كربلا رسیدیم و آن منزل و درخت را دیدم، به یاد سخن علی (ع) افتادم. نشسته بر شتر خود، به نزد حسین (ع) رفتم، به او سلام كردم و آنچه را از پدرش در آن منزل شنیده بودم باز گفتم.
حسین (ع) پرسید: آیا با مایی یا علیه ما؟ گفتم: هیچ كدام. دختری در خانه دارم كه می ترسم ابن زیاد به او صدمه ای برساند. امام فرمود: پس برو تا مقتل ما را نبینی و فریاد استمداد ما را نشنوی. به كسی كه جان حسین در دست اوست، امروز هر كس ندای یاری خواهی ما را بشنود و یاری مان نكند، خداوند او را به قعر دوزخ می افكند.
[ صفحه 197]
[1] وقعة صفين، ص 140 (با اندك اختلاف)؛ بحارالانوار، ج 44، ص 255؛ الامالي، الصدوق، ص 117 عوالم العلوم، ج 17، ص 147.